Peinzend zit ze  in de avondschemering voor het raam.Buiten zakt het duister naar de horizon en verhult de laatste flarden van het rozerode avondlicht. Schemer kruipt op kousenvoeten de kamer binnen. Het theelichtje schijnt over het tafelblad. De kat ligt spinnend op haar schoot. Haar gedachten  gaan terug in de tijd naar Polen, naar het huis bij de hoge bomen waar ze geboren is. Het is herfstvakantie.  Ze logeert een week bij haar moeder. Herinneringen duiken in beelden op. Het lage licht valt door de ramen op de kale tafel. Moeder zit breiend op de oude bank voor het raam. De pennen tikken ritmisch in haar rusteloze handen. De doordringende geur van gekookte kool, het snerpend kraken van de houten vloer, verlepte bloemen in de donkere doorgang naar de oude schuur en stapels hout bij de haard. Ze is weer thuis. Onder haar moeders handen groeit een speels patroon van turkoois, zacht blauw, helder wit en mintgroen. Deze trui is voor haarzelf, ruim, warm en kleurig voor de kille avonden van het Poolse najaar.Aan het einde van deze week is ze weer naar Nederland is vertrokken. Kort daarna is moeder ernstig ziek geworden en opgenomen in het ziekenhuis. Een week later is ze overleden. Hoewel ze overhaast uit Nederland is vertrokken  is ze toch een halve dag te laat in het ziekenhuis aangekomen. Haar broer wilde haar niet te vroeg bellen. Ze is zo boos. Ze voelt zich schuldig. Was ze maar gebleven. Ze had haar moeder de eenzaamheid, om alleen te sterven, willen besparen. Nu nog ligt het schuldgevoel als een onverteerbare steen in haar maag. Over moeder praten kan ze niet. Haar herinneringen heeft ze ver weggestopt. De pijn van het schuldgevoel is soms niet te dragen.De blauwgroene trui van haar moeder ligt nu, twee jaar later, bij haar boven in de kast. Ze heeft hem meegenomen naar Nederland. Nooit gedragen, maar toch steeds bewaard.Wat stijf en stram van het lange verblijf in haar herinneringen, staat ze moeizaam op uit de bank. Verstrooid knipt ze hier en daar in de huiskamer een lamp aan. Het warme licht stroomt met zachte golven de kamer in. In gedachten verzonken, loopt ze de trap op naar boven naar haar slaapkamer. Op het nachtkastje naast haar bed staat een foto van Moeder Maria, een erfenis van haar rooms-katholieke opvoeding. In haar handen houdt Maria een bloedend hart, gewikkeld in prikkeldraad. Ze opent de kast en zoekt. Op de bovenste plank ziet ze de trui met het krachtige patroon en de heldere kleuren. Strelend laat ze de warmte van de trui door haar handen gaan. Een geurzakje lavendel landt zacht op de grond. Als vanzelf zoeken haar handen de opening en laat ze de trui over hoofd en armen glijden. De trui omhult haar, warm en ruim, alsof haar moeder haar opnieuw in de armen neemt. Een onverwachte siddering gaat als een koude rilling door haar heen. Haar adem stokt. Een zware druk  rust op haar hart en keel. Dan  breekt ze. Als een vloedgolf komen tranen omhoog, blijven hangen in haar keel en breken door. Ze verliest zich in haar verdriet. De tijd lijkt stil te staan. Zo kwetsbaar. Haar pijnlijke hart geeft haar het gevoel alsof er prikkeldraad omheen is gewikkeld. Later, als het huilen zachter wordt en de druk op haar hart afneemt, wordt haar adem ruimer en voelen haar schouders meer ontspannen. Warm en nog wat ontredderd trekt ze de trui langzaam uit en neemt hem mee naar beneden. Met de trui op schoot gaat ze weer zitten bij het raam. Ze  vraagt zich af wat ze er mee zal doen. Ze pakt haar naaimand en een schaar. Pand voor pand begint ze de trui uit elkaar te halen. Oneindig voorzichtig haalt ze daarna de losse panden draad voor draad uit. Zoals het garen worden haar levensdraden, één voor één  afgewikkeld;  haar leven in Polen, de relatie met haar moeder, haar huwelijk in Nederland, de geboorte van de kinderen, de scheiding en als laatste de moeilijkste draad van verlies, verdriet en schuld. Zo  maakt ze zich langzaam los uit haar verleden. In de afzonderlijke draden geeft  ze betekenis aan haar ervaringen, kan ze los van elkaar zien, maar ook opnieuw verbinden. Ze bereikt een nieuw evenwicht, waarin weer ruimte is voor haar eigen verlangen. Ze windt de knotten van de afzonderlijke kleuren op en legt ze terug in de mand. Terwijl ze de mand met knotten weg zet, denkt ze na over een nieuwe trui die ze wil gaan breien, met een eigen patroon, in haar eigen maat, met dezelfde  kleuren, mintgroen, turkoois, zacht blauw en zuiver wit. In het wit komen alle kleuren samen.

Hoe  je de ervaringen in je leven inkleurt, positief of negatief,  heeft te maken met de manier waarop je  kijkt en oordeelt. Ik zeg hier niets nieuws, maar af en toe is het aardig om jezelf hieraan te herinneren. Een andere kijk kan soms tot een ander gevoel  leiden. Kijk je met zachtheid, mildheid naar je eigen handelen, is je daad er op gericht een ander te versterken in wie hij is, dan handel en kijk je vanuit liefde en vertrouwen. Kijk je vooral kritisch naar wat er ontbreekt, wat er mooier of beter zou moeten zijn, zit je in de " ja maar" modus  en is je daad er op gericht de ander te willen veranderen en verbeteren, dan is angst veel meer de basis van je handelen. Leven vanuit dit tekort is heel hard werken. Het vraagt een voortdurende oplettendheid en het is nooit goed genoeg. Wat een verlies van vrijheid. Het leven is een soort dans tussen handelen vanuit angst en handelen vanuit liefde. Elk moment heb je opnieuw een keus. Wanneer de balans naar liefde doorslaat zullen er voor jou meer momenten van vrijheid en vertrouwen zijn.

Volmaakt onvolmaakte schelpen.

Terschelling. Het is 18 november. Ik ben aan het strand en loop naar de kustlijn. Ik zie meeuwen één voor één schreeuwend opstijgen. Vele kleine strandlopertjes rennen, in een kluwen en dan weer alleen, met snelle voetjes langs de kraag van schuim over het zand. Zoveel levendigheid. Het is koud en ik duik dieper in mijn jas. De wind speelt met mijn haar. Ik laat alle spanning oplossen in de grote ruimte van strand, zee en lucht. Mijn hoofd wordt al lopend leger, mijn schouders ontspannen en ik word me meer bewust van de plaats waar ik ben. Terwijl ik verder loop, voel ik het zand onder mijn schoenzolen knerpen . Ook hier laat ik sporen na.

Dit moment wil ik vasthouden. Ik buig voorover en zoek op het zand naar een schelp om mee naar huis te nemen. Twee vangen mijn blik. Een mooie warmgele en een grijsgestreepte steken deels uit het zand. Ik buk me en graaf ze voorzichtig uit. Teleurgesteld zie ik dat beide schelpen kapot zijn. Er is een stuk af. Op het moment dat ik besluit om verder te zoeken naar de ideale schelp, schiet er een tweede gedachte door me heen. Wat nu als dit de bedoeling is. Dat dit op dit moment voor mij de juiste schelpen zijn om te vinden. Dit is wat er is. Ik realiseer me dat ik mijn hele leven al op zoek ben naar ongeschonden schelpen. Dat ik "dat-wat-kapot-is" niet in die staat wil aannemen, maar het wil repareren, helen, beter maken. Dat ik niet aanvaard wat mij gegeven wordt, maar dat ik daar steeds iets aan wil veranderen. Dat is heel hard werken. Niet accepteren wat gegeven wordt, maar het veranderen en verbeteren tot het acceptabel wordt. Niet het volmaakte is volmaakt, maar het onvolmaakte is volmaakt. Ik herhaal deze woorden in gedachten, het onvolmaakte is volmaakt. Langzaam dringt tot me door wat een vrijheid hierin schuilt. Gewoon accepteren wat is in het hier en nu. Het leven nemen zoals het komt. Dit onvolmaakte leven van mij is precies wat bij mij past. Daarin zit mijn ervaring en mijn leren. Niet in het najagen van het volmaakte, het verbeteren en veranderen wat er is, maar in acceptatie gaan.

© Titia Eelderwolde 28 11 2012

We ervaren allemaal in ons leven momenten van teleurstelling, frustratie, van pijn, van niet gezien zijn in onze kwaliteiten, in wie we werkelijk zijn. We hebben het gevoel dat we dan niet krijgen wat we nodig hebben en denken dat dit onze eigen schuld is, omdat we misschien niet genoeg ons best doen. Door  heel hard te werken en ons aan te passen hopen we dat anderen bevestigen dat we wel  OK zijn. En als dat zo is, gaan we nog weer harder werken. We worden daar soms zo moe van, dat we het liefst een deken over ons hoofd willen trekken en het leven maar aan ons voorbij laten gaan. In plaats van leven gaan we overleven. Doordat de pijn die we ervaren zo onverdraaglijk is, leggen we in onszelf allemaal verbandjes rond de pijnlijke plekken. We passen ons aan, we laten onze behoeften los en durven niet meer te vragen. Door al die verbandjes kan de energie niet goed stromen en beperken we steeds meer onze eigen mogelijkheden. Je kunt het zien als een leiding die (gedeeltelijk) verstopt raakt. We weten niet meer wat van ons zelf is en wat is aangeleerd. Onze vrijheid en onze vitaliteit en levensvreugde zijn geblokkeerd. En we leven volgens zelf opgelegde regels en voorwaarden. Als ik het zo doe, dan moet het goed komen.
Energiewerk kan hulp bieden om uit deze negatieve spiraal te stappen. Energiewerk is een zachte methode van aanraking waarbij, in verbinding, de energie weer kan stromen. Er ontstaat ruimte waardoor je jezelf weer meer kunt ervaren en keuzes kunt maken. Mijn manier van healen brengt je naast aarden en het balanceren van je empatische en handelende kant tevens in contact je met innerlijke kern, ook wel de ziel genoemd. In contact met je eigen kern weet je wat voor jou belangrijk is en wat jou vreugde geeft. Hierin vind je de vrijheid om helemaal jezelf te zijn. Precies zoals je bent.
Mijn manier van werken:
Aanraken van o.a. hoofd (piekeren, controle) en voeten (een eigen plek, zelfbewustzijn) om ze weer in evenwicht te brengen. Ook de gevoelskant en de rationele, handelende kant kunnen dan in balans komen en weer beter samenwerken. Het geeft meestal een gevoel van grond onder je voeten, ontspanning, rust of vitaliteit. De healing is geen vervanging maar een ondersteuning. De werkelijke verandering kun je alleen zelf vorm geven.

Ervaringen van cliënten: ik voel me veilig en ontspannen, ik ervaar kracht en rust in mezelf, ik kan het proces volgen en het later zelf doen, je maakt het licht en vreugdevol, ik kan direct met mijn inzichten aan het werk, ik voel me in mijn eigen kracht staan.