Het is doodeng om kwetsbaar te zijn. Wat ik zelf doe en wat ik om me heen zie, is dat we onszelf proberen te beschermen door ons af te sluiten voor emotionele pijn. We doen dit door emotionele pijn op een afstand te willen houden en door heel hard te werken om pijn van afwijzing te voorkomen. We passen ons aan, we maken onszelf onzichtbaar of kleiner. Vannacht droomde ik, dat ik door een onzichtbare persoon werd aangevallen en krampachtig mijn kwetsbare borst probeerde te beschermen door mijn handen en armen ervoor te houden. Ik realiseerde me bij het wakker worden dat ik zo geen bewegingsvrijheid meer heb en dat het onmogelijk is om mijzelf dan werkelijk te beschermen. Ik ben vaak diep geraakt door de kwetsbaarheid van een boom. Hij staat daar in het volle zicht en lijkt niet in staat zich te verdedigen met bijvoorbeeld zijn takken. Maar hij heeft een andere vorm van zelfbescherming. In de samenwerking met andere bomen, paddenstoelen en insecten bouwt zij een verdediging op. In de overgave, openheid en het aanvaarden van haar kwetsbaarheid ontstaat er ruimte en komen andere vormen van verdediging en bescherming naar voren. Niet altijd zonder pijn. Pijn is een signaal. Pijn en afwijziging maken ons wakker voor die delen van onze persoonlijkheid waar we niet vrij zijn. Het hoort bij het leven of je het leuk vindt of niet. In het boeddhisme is er een gezegde: "in je kwetsbaarheid ben je onkwetsbaar". Waarin voel jij je kwetsbaar?