De werkelijkheid is altijd zachtmoediger dan de verhalen die we erover vertellen. Byron Katie.
In deze periode van maatschappelijke stilstand heb je ook de tijd en misschien de rust om je bewust te worden van hoe je je eigen leven ervaart. Je bent een held als je de moed hebt om je eigen onrust, onvrijheid en angsten in de ogen te kijken. Er wordt veel eenzaamheid ervaren. Daarom deel ik onderstaande inzichten met jullie. Het zijn ook mijn ervaringen.
We nemen veel mee vanuit onze kindertijd. Naast fijne herinneringen is er ook pijn. Er worden in de opvoeding boodschappen bij ons neergelegd in de vorm van oordelen en opvattingen. Jij bent net als oom ... , jij bent dom, je bent egoistisch. Deze boodschappen, vooral als ze vaak zijn herhaald, laten een diepe imprint na in de persoonlijkheid van het kind. Ze hebben vaak eenzaamheid tot gevolg door gedachten als: "ik hoor er niet bij", "ik ben niet goed zoals ik ben". De opvattingen van ouders zijn gebaseerd op hun eigen geschiedenis en opvoeding. Een proces van generaties waarin ieder kind een boodschap meekreeg. Niet persé dezelfde. Ieder kind uit een gezin neemt een andere boodschap, oftewel trauma mee. Je hele leven daarna ben je vervolgens bezig om deze zogenaamde fout goed te maken. Ik zei het al even, ik noem het trauma. Een overtuiging die buiten tijd en ruimte is geplaatst en zichzelf in isolement in stand houdt. Deze overtuiging zoekt steeds bevestiging in de buitenwereld. "Zie je wel, ik hoor er niet bij" en de overtuiging wordt sterker en sterker. Als gevolg daarvan is er emotionele kwetsbaarheid, ziekte en fysieke klachten kunnen het gevolg zijn. Peter R. Levine schrijft hierover in zijn boek "de tijger ontwaakt". Omdat deze ervaringen zoveel pijn doen zijn we geneigd er met een grote boog omheen te lopen. De weg naar genezing en heling vraagt juist van je om het aan te kijken. Om de gedachte uit te dagen, om de pijn in het lichaam te voelen, om het gewonde deel van je zelf in de armen te sluiten. Er zijn allerlei methoden en hulpmiddelen om je daarbij te helpen en te steunen. Ook met hulp kan het een lange weg zijn. Het is een proces waarin je jezelf alle tijd geeft. "Lach, haal adem en neem de tijd" ,zegt Thich Nhat Hanh. Het hoeft niet goed en hoeft niet af. Belangrijk is de wil in je zelf om het aan te gaan, op zoek te gaan naar de waarheid wie je werkelijk bent. Er is moed voor nodig, bereidheid om kwetsbaar te zijn en te gaan waar je je onveilig voelt. Het helpt om je te verbinden met een ander die je vertrouwt en die jou de ruimte geeft. In het samenzijn komt de pijn uit het isolement en is de eerste illusie van eenzaamheid doorbroken. Dan komen er emoties vrij, zoals angst, woede, verdriet en rouw. En achter deze emoties is er de kalmte, stilte, vrede, liefde die je zoekt. Als een golfbeweging gaan we er doorheen. Het is een proces van integratie en bevrijding, waarin je met steeds meer innerlijke vrede het leven kan laten zijn zoals het is. Geniet en ontspan. De natuur is een geweldige heler.