In situaties waarin we ons onveilig voelen of aangevallen, kiezen we er uit zelfbescherming voor om onszelf sterk te maken. We spannen onze spieren aan, gaan krampachtig rechtop zitten en ons blikveld wordt versmald. We krijgen iets verbetens om onze mond: "mij krijg je er niet onder". Ons hart gaat als een razende tekeer. We zijn zo druk met onszelf dat we de ander uit het oog verliezen. Wat we ons vaak niet realiseren is dat we heel kwetsbaar worden wanneer we zo krampachtig sterk proberen te zijn. Als porselein zo breekbaar. Bij het minste of geringste kunnen we in duizend stukjes uiteen vallen. Sterk zijn en zwak zijn met elkaar verbonden. Twee kanten van dezelfde medaille. Het is in onze samenleving niet OK om zwak te zijn. Je bent dan een looser, een slachtoffer. Zo denk je ook over jezelf. Zowel bij sterk als zwak zijn, ben je in gevecht met jezelf en wat er op dat moment in je leven is. Je kunt een andere benadering kiezen. Mild zijn naar je zelf, naar de situatie, naar de ander. Ruimte geven en onderzoeken waar de emoties vandaan komen, oordelen uitstellen naar jezelf en naar de ander. Mild zijn is een houding van zachtheid, van meebewegen, van volledig aanwezig zijn met je aandacht in het nu. In het Boeddhisme is er een verhaal over een eik en een rietstengel. Wie van hen is sterker als er een storm opsteekt?